پاسخ: در مکتب تشیع نذر از اقسام توسل محسوب می شود و توسل به معنای وسیله جویی است ،چنان چه خداوند ما را به توسل فرمان می دهد و در آیه ی 35 سوره مبارکه ی مائده می فرماید:
«یا ایهاالذین امنوا اتقّو الله و ابتغوا الیه الوسیله»« ای مومنین تقوای الهی پیشه کنید و برای نزدیکی به او وسیله بجویید»
نذر نوعی عبادت است که انسان به قصد رضای خدا کار خیری را بر خود واجب می کند و در مقابل آن کار حاجتش را از خداوند طلب می کند. درحقیقت، نذر قرار دادی است بین بنده و پروردگارش که در آن سه شرط اساسی مبنای صحت آن قرار گرفته است.

شرط اول مشروعیّت نذر است، یعنی از هر نظر باید جهات شرعی نذر درنظر گرفته شود (به عنوان مثال نذر برای رسیدن به حرام صحیح نمی باشد )

شرط دوم نیت نذر است که چون سایر عبادات فقط باید برای رضای خدا انجام گیرد

شرط سوم جاری نمودن صیغه ی نذر است که با خواندن آن عقد رسمی نذر، جاری می شود و پس از اجرای آن نذر کننده ملزم است در تمام مراحل نذر به مفاد عهدی که با خدا بسته عمل نماید، در حقیقت با جاری نمودن صیغه، نذرحالت وجوب پیدا می کند.

اما نوع دیگری از نذر وجود دارد که در بین شیعه متداول است، به این ترتیب که نذر کننده با واسطه قرار دادن یکی از اولیاء الهی به در گاه خداوند حاجتش را از آن ها طلب می کند، در واقع بنا به فرمان خداوند مبنی بر توسل جویی به آن بزرگواران متوسل می شود و از آن ها می خواهد تا حاجتش را از خداوند طلب کنند، آن گاه پاداش چیزی را که با نذر بر خود واجب ساخته به آن ها هدیه می کند. به عنوان مثال کسی به امام حسین (علیه السلام) متوسل می شود که این آبرومند درگاه خداوند حاجتش را از خداوند طلب نماید، تا در صورت رسیدن به حاجتش گوسفندی را ذبح نماید و گوشت آن را بین مسلمانان توزیع نماید و ثواب این عمل را به آن امام هدیه کند، ملاحظه می کنید که این عمل کاملاَ عقلی و شرعی است و از مصادیق توسل به شمار می رود حال اگر کسی خلاف آن را میگوید باید دلایل خودش را بیاورد