« إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ »(سوره توبه/آيه36)
اين آيه‌ي شريفه در مورد 12 امام عليهم‌السلام است، ظاهر آيه نشان مي‌دهد كه درباره‌ي 12 ماه است ولي اين همه تأكيد كه در آيه به كار رفته، بيانگر آنست كه ربطي به ماهها ندارد.
مي‌فرمايد: محققاً تعداد ماهها در نزد خدا، 12 تا هست در كتاب خدا، از روزي كه آسمانها و زمين را آفريد، كه 4 ماه از آنها از احترام بيشتري برخوردار است و ماههاي حرام است، اين دستور استوار است، در اين زمينه به خودتان ستم نكنيد.
اين آيه از نظر ادبيات عرب: 1- جمله‌ي اسميه است و جمله‌ي اسميه براي تأكيد است. 2- انّ نيز براي تأكيد است. 3- در كتاب خدا، كه اين قيد آن را محكمتر مي‌كند. 4- از آن روزي كه خدا آسمان و زمين را آفريد. 5- اين دين قيم و استوار است. 6- در اين رابطه به خود ستم نكنيد.
مگر ما كسي را داريم كه بگويد ، ماه، 11 تاست يا 13 تاست؟!! اين كه ماه، 12 تاست را همه‌ي انسانهاا قبول دارند. لذا اين همه تأكيدها مي‌رساند كه منظور، اين 12 ماه شمسي ، قمري و يا ميلادي نيست.
امام باقر عليه‌السلام خطاب به جابر‌بن‌يزيد جعفي فرمود: اي جابر، سال يعني جد بزرگوارم پيامبر اكرم، ماهها، 12 امام هستند ازاميرالمؤمنين تا من و بعد از من پسرم جعفر يعني امام صادق، سپس پسر او موسي يعني موسي‌بن‌جعفر، سپس پسرش علي يعني امام رضا، بعد پسرش محمد يعني امام جواد، بعد پسرش علي يعني امام هادي، بعد پسرش حسن يعني امام حسن عسكري، بعد پسرش آقا بقية‌الله.
مرحوم شيخ‌حر عاملي، 96 حديث را بیان می کند كه در آن، نام امام زمان عجل الله تعالی فرجه به نام اصلي آمده است كه اين حديث، يكي از آن احاديث است: إلي ابنه محمدٍ الهادي المهدي؛ سپس فرزندش امام هادي و مهدي، آقا بقية‌الله كه نامش همنام پيامبر است.
اثني‌عشر اماماً؛ كه اينها 12 امام هستند، حجج‌الله في خلقه؛ حجت‌هاي خدا در ميان مردم هستند، و امنائه علي وحيه و علمه؛ و امين‌هاي خدا بر وحي و علم خدا هستند و 4 ماه حرامي كه اين آيه فرموده، منظور چهار امام بزرگواري هستند كه نامشان علي و كنيه‌شان ابوالحسن است يعني اميرالمؤمنين، علي‌بن‌ابي‌طالب عليه‌السلام، بعد ابوالحسن علي‌بن‌الحسين؛ امام زين‌العابدين ، بعد ابوالحسن علي‌بن موسي‌الرضا؛ امام رضا، بعد ابوالحسن علي‌بن‌محمد؛ امام هادي.
اين دين قيم است. اقرار به اينها، دين قيّم است. به همه‌شان معتقد باشيد تا هدايت شويد و به خود ستم نكنيد.
پس اگر كسي راجع به محرم و صفر يا به فروردين و ارديبهشت، شک داشته باشد اشکالی ندارد ، اين ائمه علیهم السلام هستند كه انسان بايد به همه‌شان معتقد باشد و با عدم اعتقاد به آنها، بر خود ستم نكند.
موارد فراواني داريم كه اين آيه‌ي شريفه به ائمه‌ي 12 گانه تفسير شده است.
طي روايتي جابر مي‌گويد : از پيامبر پرسيدم يا رسول‌الله، تعداد ائمه چقدر است؟ فرمود: جابر از همه‌ي اسلام پرسيدي. آري، تعداد آنها به تعداد ماههاست، عدتهم عدة‌الشهور، آيه را تلاوت نمودند، بعد فرمودند: فالائمة يا جابر اثني‌عشر اماماً؛ اي جابر امامان، 12 امام هستند، اولهم علي‌بن‌ابي‌طالب، اولين آنها حضرت اميرالمؤمنين ، و آخرهم‌المهدي، و آخرين آنها آقا بقية‌الله مي‌باشد.
بعد امام باقر عليه‌السلام به ابوحمزه ثمالي فرمود: من المحتوم الذي لا تبديل له عندالله؛ از اون حوادث قطعي و حتمي كه هرگز در نزد خدا تغيير نخواهد كرد ، قيام قائمنا عليه‌السلام؛ قيام قيام‌كننده‌ي از ماست، فمن شك في ما أقول لقي الله و هو كافر و هو له جاحد؛ هر كس در اين سخن من شك و ترديد بكند، خدا را در حالي ملاقات مي‌كند كه كافر به خدا و منكر خداست.
بعد امام باقر عليه‌السلام ، خطاب به آقا بقية‌الله فرمود: بابي أنت و امي المسمي باسمي؛ پدر و مادرم فداي شما باد، اي كسي كه همنام من هستي. چون امام باقر، اسمش محمد است و باقر لقب اوست. و لذا مي‌گويد پدر و مادرم به فدايت كه همنام من هستي، المكني بكنيتي؛ و هم كنيه‌ي من هستي، يكي از كنيه‌هاي آقا بقية‌الله ابوجعفر است و امام باقر عليه‌السلام هم‌كنيه‌اش ابوجعفر است.
بابي من يملأ الارض قسطا و عدلا كما ملئت ظلما و جورا؛ پدر و مادرم فداي كسي كه زمين را پر از عدل مي‌كند، همانطور كه پر از جور و ستم شده، بعد از آن آيه‌ي شريفه را تلاوت نمودند، بعد توضيح دادند و فرمودند كه شناخت محرم و صفر، دين قيم نمي‌باشد. يهود و نصاري و مجوس و پيروان همه‌ي اديان آنها را مي‌شناسند.