«يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُوْلَئِكَ يَقْرَؤُونَ كِتَابَهُمْ وَلاَ يُظْلَمُونَ فَتِيلاً»
(به ياد آوريد ) روزي را كه هر گروهي را با پيشوايشان ميخوانيم! كساني كه نامهي عملشان به دست راستشان داده شود، آن را ( با شادي و سرور) ميخوانند و به قدر رشتهي شكاف هستهي خرمايي به آنان ستم نميشود. (اسراء/71)
فضيلبنيسار درباره اين آيه چنين ميگويد: از امام صادق عليهالسلام دربارهي قول خداي تبارك و تعالي: «روزي كه هر دسته از مردم را با امامشان ميخوانيم» سؤال كردم: حضرت فرمود: اي فضيل! تو امامت را بشناس؛ زيرا هر گاه امامت را شناختي تقدم يا تأخر اين امر تو را ضرري نميرساند، كسي كه امامش را بشناسد و پيش از قيام صاحبالامر بميرد، مانند كسي است كه در لشكر آن حضرت بوده است نه، بلكه مانند كسي كه زير پرچم آن حضرت نشسته باشد. در اينجا يكي از اصحاب حضرت گفت: مانند كسي است كه در ركاب رسول خدا صلياللهعليهوآلهوسلم شهيد شده باشد.
عمربن ابان نيز نقل كرده است كه: از امام صادق عليهالسلام شنيدم كه ميفرمود: تو، نشانه را ا(امام را) بشناس. چون او را شناختي تقدم يا تأخر اين امر به تو ضرر و زياني نرساند؛ زيرا خداي عزوجل ميفرمايد: «روزي كه هر دسته از مردم را با امامشان ميخوانيم» پس هر كه امامش را شناخت همچون كسي است كه در ميان چادر امام منتظر عليهالسلام باشد.
و از اسماعيلبن محمد خُزاعي چنين آمده است كه: من ميشنيدم كه ابوبصير از امام صادق عليهالسلام ميپرسيد:به نظر شما من حضرت قائم عليهالسلام را درك ميكنم و آيا او را ميبينم؟ حضرت فرمود: اي ابابصير! مگر نه اين است كه تو امامت را ميشناسي؟ عرض كرد: چرا به خدا! شما امام من هستيد- و دست حضرت را گرفت- حضرت فرمود: اي ابابصير! به خدا از اين كه در سايهي خيمهي قائم عليهالسلام، تكيه به شمشير خود نكردهاي هيچ باك نداشته باش (يعني با اين عقيدهاي كه تو داري، ثواب چنان كسي نيز براي تو هست)
و ابنابييعفور ميگويد: از امام صادق عليهالسلام دربارهي قول و فرمايش رسول خدا صلياللهعليهوآلهوسلم: «هر كه بميرد و امامي نداشته باشد همانند مردم جاهليت مرده» سؤال كردم و گفتم: مقصود از مردن، مردن در حالت كفر است؟ حضرت فرمود: مردن در حالت گمراهي و ضلالت است. عرض كردم: هر كه در اين زمان هم بميرد و او را امام و پيشوايي نباشد آيا مردنش، مردن جاهليت است؟ حضرت فرمود: آري.